No, ale jeżeli chodzi o poranny spacer z psem, to człowiek się nie zastanawia i działa. Wczoraj przyszedł mrozik, więc dziś rano pamiętając przemarznięte kolana zadecydowałam o cieplejszym odzieniu i... butach. Jednak nie chciało mi się szukać moich śniegowców - schowanych na "dnie" szafy w piwnicy i wybrałam co miałam "pod ręką". To były Emu...
Gdy wyszłam "na dwór", dla tych z południa: "na pole" - w moim przypadku to drugie bardziej trafne, i zobaczyłam to!!!
Zadecydowałam więc, że przejdę się dookoła stawów. Decyzja nie przemyślana, powzięta pod wpływem impulsu - co spowodowało, że spacer stał się "sportem ekstremalnym"!!!
Zastanawiacie się dlaczego???
No cóż... moje Emu to raczej wersja "letnia". Nie to, że nie grzały!!! Było ciepło jak diabli, ale ich podeszwa jest już tak wyślizgana, że na okrążeniu zaliczyłam kilka "orłów". Upadki nie były jeszcze takie najgorsze, bo oprócz tłuszczyku chroniły mnie tony ubioru! Najbardziej nieprzyjemne okazały się uniki od upadków. Średnio co 10 kroków albo się rozjeżdżałam, albo ślizgałam w przód na piętce, albo kosiłam drugą nogę. Odruch bezwarunkowy - ratujesz się mimo wszystko. I tak czuję się jak po ciężkim treningu bez rozciągania!!!
Aby podziwiać widoki, zmuszona byłam zatrzymać się na moment i podnieść wzrok, który cały czas śledził morderczą, zaśnieżoną ścieżkę.
Dziwicie się dlaczego na zdjęciach nie ma mojego pupila? No cóż... delikatnie mówiąc - olał mnie!!! Zrobił to dla suczek z cieczką, których teraz w naszym fyrtlu jest mnóstwo!!! Na koniec spaceru, ślizgałam się więc po okolicznych uliczkach szukając mojego kundla. Trwało to około 30 min. Znalazłam go u suni na przeciwko mojego domu!!!!!!!!!!
Spacer Ekstremalny!!!
